ذكرى قديمة
رجب الصاوى
تحت الركام مابقيتشى باتاوى
وفى ضامه تحت الضلمة ماتت حياتي
أيه اللى فاضل من بقايا ذكرياتي
الذل .. ولا المهانة
باكتب عن التفاح كأنى جاهاتى
تلتين جسد …….
تلتين عذاب ……
أبيض بلون طعم الغياب
زى العجايز على الطريق فى الشمس
وباعنى للحزن اللى زى الكيف
زمان يا هوى ..
أيه اللى فاضل من بقايا النزيف
أيه اللى فاضل من بكايا اللى جاي
غير الحنين باللمس
لو حافتكر .. حابقى أكيد نساي
لما أتقابلنا سوا
وقسمنا بايدينا الرغيف
والنسمة لعبت بالورق تحت الرصيف
كان الكلام أجمل من الدنيا
أجمل كتير من الحلم
والجهل بيطبطب عليه العلم
ماكانشى ريحة فى السما
وماكانشى شباكي
اللى ابتدا فى سيرة الأحلام
واللى انتهى من رحلة الأيام
بيقوللى مايهمش …
كتر الكلام يدوش
حب الحقيقة زى حب الضلام.
****
أيه اللى عايزه من كلامى ومن سكاتي
مش قادر أهرب من حكاياتي
أحلامك المنفية تحت الضل
كان اسمها فى الشمس أغنية
لما أتهلكت بحبر أوراقك
وبحب أشيائك
دلوقتى بيبان اشتياقك
على كل كلمة بحرف مجنونة
باسمع ساعات الذل تحت الحيطان
زى اللى كان ساكت ومستغرب
زى اللى كان قاعد فى ضل الجنينة
عمال بيحلم بالحديد يخضر
وبالبعيد اللى مش عايز يقرب
قالوا عليه مجنون ومتغرب
مابقاش يبان فى الضلمة تحت القبر
ما بقاش يبان ..
مش قلت لك …
دلوقتى بس بتقرى أسراري
اللى اكتفت بالوهم عيشه ومكان
واللى ابتدت تحلم بضل الوطن
واحنا اللى عارفين الوطن من زمان
عايشين عشانك ..
خايفين نموت من الغل قبل الأوان
أنت اللى دايما صوره تحت الحيطان
زى الرياح العتيدة.. بتفتحى لى المسالك
وتهزى بايديكى الرموش البليدة
ويمسك صوابعنا الألم
ياريتنا نعرفلك طريق الخلاص
ياريتنا نعرفلك طريق الندم
نحسب سنين الخيانة اللى اسمها اخلاص
بالثانية من قبل الرصاص
ما يخش فى الجرح اللى غاص …
واللى أتملى بالدم.
*****
كنا ابتدينا نعد فى سنين الغياب
ورجعنا نتعذب
والذكريات عماله تتسرسب
زى اللى بيدور عليها السراب
ومافيش أمل فى البعد أو فى الغياب
لما اتفتح فى الدنيا باب للألم
أنا كنت واقف أول الطوابير
لابس حرير .. وباعدى م الشارع
زى الطيور عششت فوق التل
زى الى بانى فى الحياة معتقل
أو سجن مكسور البيبان
كل اللى حبيته أتقتل
واللى بنيته أختل
ومافيش أمل فى البعد أو فى الغياب
من دنيا تايهه فى بحر تايه
من موج بيتشطر على ورقه
تحت البكا اللى ينور القنديل
حلم الليالى الطويل
وباحس بنجوم السما بتنكسر
مع أنى عايش فى زمان المستحيل
مع أنى مش عايش
مابقاش يبان الا ضعيف النظر
والليل بكا من شوقه للدنيا
من جرحه علمنى السهر
وما فيش أمل فى البعد أو فى الغياب
.. وأنا اللى ماشى تحت تقل الخريف
لما ابتدأ يزحف معايا القمر
يرميلى من ضوئه المخيف
لما ابتدأ .. وأنطفي
أجمل ما فيا .. اختفي
أجمل ما فيكى .. راح
وبقينا نشبه للمدى والبراح.
أكتوبر 1986