عدد أكتوبر59-1997-نقوش على ضلة

نقوش‏ ‏على ‏ضلة‏ ‏شجرة‏ ‏حاتحور

‏ ‏سمير‏ ‏عبد‏ ‏الباقى

زى ‏اللى ‏خارج‏ ‏من‏ ‏معارج‏ ‏شبرا‏ ‏

رايح‏ ‏يشوف‏ ‏الرقص‏ ‏فى ‏البالون‏ ‏

بين‏ ‏نص‏ ‏عاقل‏ ‏

واحتمال‏ ‏مسجون‏ ‏

دماغى ‏جيش‏ ‏من‏ ‏نمل‏ ‏وعناكب‏ ‏

حياتى ‏نازلة‏ ‏غصب‏ ‏فى ‏مناقصه‏ ‏

نفس‏ ‏أكمل‏ ‏خطوتى ‏الناقصه

ولو‏ ‏على ‏كارو‏ ‏بره‏ ‏القاهرة‏ ‏الكبرى ‏

‏…….‏

النيل‏ ‏فطمنى ‏على ‏جمارك‏ ‏الشايخ‏ ‏

أيام‏ ‏ما‏ ‏كانت‏ ‏ميته‏ ‏عـكره

فى ‏بلاد‏ ‏بلاها‏ ‏الهم‏ ‏بالعسكر

وأكل‏ ‏نافوخها‏ ‏المشايخ

فعودوها‏ ‏الذل‏ ‏تحمد‏ ‏ربها‏ ‏ع‏ ‏الفول

حرموها‏ ‏تتعطر‏ ‏بماء‏ ‏الفل

وتخاف‏ . .‏

فتسلم‏ ‏وتعبد‏ ‏كل‏ ‏هام‏ ‏مسئول‏ ‏

تشوف‏ ‏فى ‏كل‏ ‏جميل‏ ‏حرام‏ ‏منكر‏ ‏

فى ‏بطنها‏ ‏يترعرع‏ ‏البطيخ

يجف‏ ‏نبع‏ ‏الفرح

تلوى ‏رقاب‏ ‏القول‏. . ‏

من‏ ‏يأسها‏ ‏فى ‏نفسها‏ ‏

تنسى ‏ان‏ ‏فيه‏ ‏بكره‏ ‏

تصلى ‏للآلهة‏ – ‏تكفر‏ ‏تحلفنى ‏بكل‏ ‏عزيز‏ ‏أشيل‏ ‏عنها

وأتحمل‏ ‏بدالها‏ – ‏وابوح‏ .!‏

‏‏…….‏

لذا‏ ‏عشت‏ ‏قبل‏ ‏المكن‏ ‏مفعم‏ ‏بعطر‏ ‏السواقى ‏

فهمت‏ ‏سر‏  ‏اشتياق‏ ‏أرض‏ ‏السباخ‏ ‏الشراقى ‏

حتى ‏لصوت‏ ‏الغراب

حسيت‏ ‏بخوفها‏ ‏شباب‏ ‏

لما‏ ‏خذلها‏ ‏الزمن

حرمها‏ ‏م‏ ‏الميه‏ ‏حمرا‏ ‏بكر‏ ‏لون‏ ‏الدم‏ ‏

من‏ ‏خيل‏ ‏طليقة‏ ‏لم‏ ‏ركبها‏ ‏الهم

ولا‏ ‏دفنها‏ ‏لفوق‏ ‏ركبها‏ ‏العطن

قريت‏ ‏كتاب‏ ‏الوطن

فى ‏عيون‏ ‏بنات‏ ‏فيهم‏ ‏حليب‏ ‏الدرة

وطهارة‏ ‏البرسيم‏ ‏فى ‏شق‏ ‏الفجر

خشونة‏ ‏النخل‏ ‏عز‏ ‏الضهر‏ ‏والقياييل

ورقة‏ ‏العصر‏ ‏وبكارة‏ ‏فصوص‏ ‏التوم‏. .‏

دفا‏ ‏المنادر‏ ‏فى ‏ليالى ‏الشتا

سطوح‏ ‏حصير‏ ‏الصيف

مزيكة‏ ‏نايات‏ ‏الغاب

براح‏ ‏وسيع‏ ‏المدى ‏مالوش‏ ‏صدى ‏مخنوق

قلبى ‏ما‏ ‏هوش‏  ‏صندوق‏ ‏ولا‏ ‏سرفيس

تعلموه‏ ‏المشى ‏ع‏ ‏القضبان

وكتابة‏ ‏الشعر‏ ‏بالقافيه‏ ‏وبالأوزان

أنا‏. . ‏مش‏ ‏قصايدى ‏الميته‏ ‏ف‏ ‏أوراقى ‏

ولا‏ ‏جسم‏ ‏مهدود‏ ‏وطالع‏ ‏من‏ ‏مواجع‏ ‏شبرا‏. .‏

وان‏ ‏البشر‏ ‏كالشجر‏. . ‏أحوال‏ ‏غضب‏ ‏وقبول‏.!‏

‏…….‏

وانا‏ ‏قلبى ‏مقطع‏ ‏من‏ ‏شجر‏ ‏جميز

خرطه‏ ‏من‏ ‏القلب‏ ‏جوه‏ ‏خاليه‏ ‏م‏ ‏البزابيز

النجارين‏ ‏اخوالى ‏خرطوها‏  ‏وانا‏ ‏تلميذ‏ ‏

ميات‏ ‏سنين

رقدوها‏ ‏ف‏ ‏مية‏ ‏الترعة‏ ‏

حتى ‏اكتفيت‏ ‏م‏ ‏النيل

مواويل

وبلهارسا

فهمت‏ ‏على ‏قد‏ ‏ما‏ ‏اوعي

ليه‏ ‏شرخوها‏ ‏عمد‏ ‏بالأزاميل

وهبوها‏ ‏للفلاحين‏ ‏اعمامي

مع‏ ‏أمى ‏على ‏البركة‏. . ‏

يقشروها‏ ‏للندى ‏والطل

من‏ ‏أجل‏ ‏تتعلم‏ ‏لغات‏ ‏الليل

ولحنها‏ ‏المستحيل‏ ‏الصمت‏. . ‏والحركة

حين‏ ‏ينتقض‏ ‏بالشهوة‏ ‏بطن‏ ‏الأرض

فتصحى ‏فى ‏الجدر‏ ‏اللى ‏مات‏ – ‏الروح‏ ‏

وتبك‏ ‏دم‏ ‏الشوق‏ ‏فى ‏خد‏ ‏الملايكه

ترفق‏ ‏المبتلى ‏

تترفق‏ ‏مع‏ ‏المجروح‏ … ‏

تعشق‏ ‏وتشهق‏ ‏معايا‏ ‏لوغلبنى ‏النوح‏ ‏

وبين‏ ‏نهود‏ ‏الصبايا‏ ‏

من‏ ‏أجل‏ ‏يسمع‏ ‏موسيقى ‏الغرب‏ ‏فى ‏الأوبرا‏ ‏

ويدور‏ ‏يوزع‏ ‏يمــك‏ ‏وجرايه‏ ‏ع‏ ‏المحابيس‏ ‏

وأهل‏ ‏الفن‏ ‏

فى ‏صالة‏ ‏الأتيليه

والمجلس‏ ‏الأعلي‏. . ‏

أمى “علـيه” ‏وابويا‏ “عبد‏ ‏الباقي‏.”

استاذ‏ ‏مدرس‏ ‏وهيه‏ – ‏بقد‏ ‏ما‏ ‏عندها‏ ‏

ما‏ ‏كانتش‏ ‏أمية

لكن‏ ‏ما‏ ‏تفهمش‏ ‏بينهم‏ ‏إيه‏ ‏وبين‏ “إيزوريس‏”

ومن‏ ‏ابتلاهم‏ ‏بحزن‏ “إيزيس‏”

صبح‏ ‏دينهم‏ ‏

جاهلين‏ ‏بجبل‏ “الأوليمب” ‏لكنهم‏ ‏طلعوه‏. . ‏

حكوا‏ ‏حكايات‏ “ابن‏ ‏رشد” ‏وعمرهم‏ ‏ما‏ ‏قروه

سقونى ‏فى ‏السر‏ ‏من‏ ‏خمرة‏ ‏إله‏ ‏الشعر

إمتي؟‏. . ‏وفين؟

ما‏ ‏اعرفش

غير‏ ‏لما‏ ‏شافوا‏ ‏وراه‏ ‏باب‏ ‏الجحيم‏ – ‏لعنوه

واستهدوا‏ ‏بالله‏ ‏وكافة‏ ‏ما‏ ‏فرض‏ ‏عملوه

لحد‏ ‏يوم‏ ‏الطوفان‏ ‏فى “يونيه‏”

عبدوا‏ ‏العجل‏. . ‏

مع‏ ‏إنهم‏ ‏مسلمين‏ ‏سلسال‏ ‏حفيد‏ ‏عن‏ ‏جد‏ ‏

استقبلوا‏ “العدرا” ‏بجريد‏ ‏النخيل‏ ‏والورد

قروا‏ ‏آيات‏ ‏الرحمة‏ ‏بالعامية

ودربوا‏ ‏المعزة‏ ‏تشيل‏ ‏القرد‏ ‏

حين‏ ‏نطقوا‏ “التونسي” ‏فصحى ‏أروبة‏ ‏مصرية

وعلموا‏ “أسمهان” ‏ترتيل‏ ‏كتاب‏ ‏النيل

وحطوا‏ ‏كل‏ ‏الصوابع‏ ‏عشرة

جوة‏ ‏الشق

حين‏ ‏عجزوا‏ ‏قدام‏ ‏رسول‏ ‏الجيش‏ ‏يقولم‏  ‏لأ‏ ‏

لذا‏ ‏حلفونى – ‏إذا‏ ‏غنيت

أقول‏ ‏

ولا‏ ‏اخاف‏. . ‏

الروح‏ ‏لها‏ ‏رب‏ ‏واحد

للضعيف‏ ‏آلاف‏. . ‏

أنا‏ ‏قلت‏ ‏دستور‏ ‏ياأهل‏ ‏الله‏ ‏يقدرنى ‏

على ‏حبك‏ ‏

ولو‏ ‏بقوة‏ ‏شوفك‏ ‏الخواف‏ ‏

‏- ‏لكلمة‏ ‏حق‏.!‏

جزيرة‏ ‏بدران

القاهرة‏- ‏أغسطس‏ 1997‏