حزب‏ ‏الأغلبية‏ ‏الحقيقية

نشرت فى الدستور

12/3/1997

‏ حزب‏ ‏الأغلبية‏ ‏الحقيقية

أنا‏ ‏أتصور‏ ‏نفسى ‏فى ‏معظم‏ ‏الأحيان‏ ‏مواطنا‏ ‏مسالما‏ ‏لدرجة‏ ‏تؤهلنى ‏أن‏ ‏أنضم‏ ‏إلى ‏حزب‏ ‏الأغلبية‏ ‏الحقيقية‏، ‏وهو‏ ‏الحزب‏ ‏المصرى ‏القديم‏ ‏والممتد‏، ‏منذ‏ ‏قبل‏ ‏التاريخ‏، ‏وهو‏ ‏الحزب‏ ‏الذى ‏يحذق‏ ‏فن‏ ‏الانتظار‏، ‏والثقة‏ ‏بالحياة‏، ‏وأن‏ ‏البقاء‏ ‏للأصبر‏ (‏الأكثر‏ ‏صبرا‏).‏

وإذا‏ ‏أردت‏ ‏ذم‏ ‏هذا‏ ‏الحزب‏ ‏أسميته‏ “‏حزب‏ ‏السير‏ ‏بجوار‏ ‏الحائط‏، ‏أو‏ ‏حزب‏ ‏من‏ ‏يتزوج‏ ‏أمى ‏أقول‏ ‏له‏ ‏ياعمى”، ‏وإذا‏ ‏أردت‏ ‏أن‏  ‏تسميه‏ ‏اسما‏ ‏نصف‏ ‏نصف‏ “لا‏ ‏هو‏ ‏ذم‏ ‏ولا‏ ‏مدح” ‏فلتسمه‏ ‏حزب‏ “‏الطيب‏ ‏أحسن‏” ‏أو‏ “‏حزب‏ ‏كله‏ ‏محصل‏ ‏بعضه‏”، ‏أما‏ ‏إذا‏ ‏أردت‏ ‏كعضو‏ ‏منتسب‏ “حيث‏ ‏ليس‏ ‏فى ‏الحزب‏ ‏أعضاء‏ ‏عاملون”، ‏أن‏ ‏تمتدحه‏ ‏وتفخر‏ ‏به‏ ‏فلتسمه‏ “‏حزب‏ ‏الرضا‏ ‏والصبر‏”، ‏أو‏ “‏حزب‏ ‏السبعة‏ ‏آلاف‏ ‏سنة‏” ‏أو‏ ‏فلتطلق‏ ‏عليه‏ ‏إسم‏ ‏التدليل‏: ‏حزب‏ ‏الحضارة‏ ‏المنبسطة‏، ‏وشعار‏ ‏الحزب‏ ‏الأساسى ‏كان‏ ‏ومازال‏ ‏أن‏ “‏إصبر‏ ‏على ‏جارك‏ – أو‏ ‏حاكمك‏- ‏السوء‏، ‏يا‏ ‏يرحل‏ ‏ياللى ‏بالى ‏بالك‏!!” ‏فعلام‏ ‏العجلة؟

لكن‏ ‏وعيا‏ مصريا‏  ‏نابها‏، ‏اسمه‏ ‏د‏.  ‏أنور‏ عبد‏  ‏الملك‏، ‏يطلع‏ ‏علينا‏ ‏فى  جريدة ‏الأهرام، ‏لينبهنا‏ ‏أنه‏ – ‏من‏ ‏واقع‏ “‏منتدى ‏دافوس‏”، ‏وشباب‏ ‏الألمعى ‏بيل‏ ‏جيتس‏ “‏أبو‏ 45 ‏مليون‏ ‏دولار‏ ‏يوميا‏” ‏تغيرت‏ ‏قواعد‏ ‏اللعبة‏، ‏وأصبحت‏ “‏البقاء‏ ‏للأسرع‏” ‏أو‏ ‏بنص‏ ‏كلماته‏ “.. ‏لم‏ ‏يعد‏ ‏الأمر‏ ‏يتمثل‏ ‏فى ‏أن‏ ‏الكبير‏ ‏يأكل‏ ‏الصغير‏، ‏وإنما‏ ‏أصبح‏ ‏السريع‏ ‏يأكل‏ ‏البطئ‏”.‏

وبالوقوف‏ ‏عند‏ ‏هذه‏ ‏المقولة‏، “‏تعتع‏ ‏يقينى”  ‏بأن‏ “‏الحل‏ ‏هو‏ ‏الصبر‏”، ‏ورحت‏ ‏ألوم‏ ‏أول‏ ‏من‏ ‏أغرانى ‏بالإنضمام‏ ‏إلى ‏هذا‏ ‏الحزب‏ “‏عم‏ ‏على” ‏السباك‏، ‏إسمه‏ ‏فى ‏روايتى ‏الوحيده‏ “‏عم‏ ‏محفوظ‏”  ‏فقد‏ ‏كان‏ ‏يحكم‏ ‏ربط‏ ‏الكتان‏ ‏حول‏ ‏قلاووظ‏ ‏ماسورة‏ ‏صنبور‏ ‏المطبخ‏ ‏بهدوء‏ ‏فظيع‏، ‏فرحت‏ ‏أتعجله‏ ‏فيما‏ ‏يشبه‏ ‏اللوم‏، ‏سائلا‏ ‏متى ‏تنتهى؟ ‏فأجابنى ‏بنفس‏ ‏الهدوء‏ ‏دون‏ ‏أن‏ ‏يلتفت‏: ‏يا‏ ‏حضرة‏ ‏الدكتور‏- ‏مستعجل‏ ‏على ‏إيه‏: “‏إللى ‏ما‏ ‏يخلصش‏ ‏النهارده‏، ‏يخلص‏ ‏بكره‏، ‏واللى ‏ما‏ ‏يخلصش‏ ‏بكره‏ ‏يخلص‏ ‏الجمعة‏ ‏الجاية‏، ‏واللى ‏ما‏ ‏يخلصش‏ ‏الجمعة‏ ‏الجاية‏ ‏يخلص‏ ‏السنة‏ ‏الجاية‏ ‏واللى ‏ما‏ ‏نخلصوش‏ ‏احنا‏، ‏يخلصوه‏ ‏ولادنا‏، ‏وإللى ‏ما‏ ‏يخلصهوش‏ ‏ولادنا‏ ‏إن‏ ‏شا‏ ‏الله‏ ‏ما‏ ‏خلص‏”، ‏ساعتها‏ ‏امتلأت‏ ‏يقينا‏ ‏بمبادىء‏ ‏الحزب‏ ‏الراسخة‏، ‏لكن‏ ‏بعد‏ ‏مقال‏ ‏د‏. ‏أنور‏ ‏عبد‏ ‏الملك‏، ‏وجلستى ‏أمام‏ ‏الكمبيوتر‏ ‏من‏ ‏أحد‏ ‏عشر‏ ‏سنة‏، ‏ثم‏ ‏أمام‏ ‏الانترنت‏ ‏من‏ ‏شهرين‏ ‏تذكرت‏ ‏حكاية‏ ‏نقيضية‏ ‏تزلزل‏ ‏مبادىء‏ ‏حزبنا‏ ‏أكثر‏ ‏فأكثر‏، ‏تقول‏ ‏الحكاية‏ – ‏أو‏ ‏النكتة‏!!-: ‏مر‏ ‏خواجة‏ ‏على ‏امرأة‏ من‏ ‏بلدنا‏ ‏تجلس‏ ‏متربعة‏ ‏أمام‏ ‏مشنة‏ ‏تنادى “‏يا نايم‏ ‏فى ‏العسل‏” “‏يا نايم‏ ‏فى ‏العسل‏” ‏وكان‏ ‏قد‏ ‏تعلم‏ ‏مبادىء‏ ‏العامية‏ ‏المصرية‏، ‏فغلبه‏ ‏حب‏ ‏الاستطلاع‏ ‏فتقدم‏ ‏إلى ‏المشنة‏ ‏ليعرف‏، ‏من‏ ‏هذا‏ ‏النائم‏ ‏فى ‏العسل‏، ‏فإذا‏ ‏بطبقة‏ ‏سوداء‏ ‏متصلة‏ ‏تغطى ‏شيئا‏ ‏أسود‏ ‏تحتها‏، ‏فمد‏ ‏يده‏ ‏سائلا‏ ‏المرأة‏ ‏عما‏ ‏تبيع‏، ‏وإذا‏ ‏بهذه‏ ‏الطبقة‏ ‏السوداء‏ ‏غطاء‏ ‏من‏ ‏الذباب‏ ‏وقد‏ ‏تجمع‏ ‏فوق‏ ‏مشنه‏ ‏البلح‏ ‏الرطب‏، ‏فانزعج‏ ‏الخواجة‏ ‏وتراجع‏، ‏وقال‏ ‏للمرأة‏ “‏خليه‏ ‏نايم‏”‏.

يا‏ ‏خبر‏!! ‏هل‏ ‏يكون‏ ‏الأمر‏ ‏كذلك؟

هل‏ ‏نعيش‏ ‏ما‏ ‏بين‏ ‏ما‏ ‏نردده‏ ‏على ‏أنفسنا‏ “اللى ‏ما‏ ‏يخلصش‏ ‏إن‏ ‏شا لله‏ ‏ما‏ ‏خلص‏”، ‏وبين‏ ‏ما‏ ‏يقوله‏ ‏الخواجة‏ ‏عنا‏ “‏خليه‏ ‏نايم‏ فى ‏العسل‏” ‏حتى ‏لو‏ ‏كنا‏ ‏ذبابا‏ ‏فيبدو‏ ‏أننا‏ ‏أخترنا‏ ‏ألا‏ ‏نطير‏ ‏أو‏ ‏حتى ‏نطن‏ !!!.‏